Na de Protos en King XS is het nu de beurt aan wat ‘vroege’ foto’s van de 2015 De Rosa Idol en SuperKing. Enjoy!
Het bericht 2015 De Rosa Idol en SuperKing verscheen eerst op Italiaanse Racefietsen.
Het Britse Bike Radar reed in januari van dit jaar met de Colnago C59 Italia. IR zet de highlights qua rij-eigenschappen uit die test voor je op een rijtje.
“Competently capable and reassuringly surefooted all-rounder with famous name appeal. This bike feels right as soon as you jump on it, and it stayed that way through testing.”
“That easily enjoyable ‘just get on and ride’ feeling of competence also extended throughout the ride. Handling is steady if not dynamic, and it proved confident and capable even during autumn storms, while response to power inputs was prompt if not explosive.”
“Those big tubes are on the firm side, and potholes rattle through clearly if you’re not careful with your choice of line. But unless you’re desperate for mudguard or rack fixtures, there’s nothing that’ll stop you doing anything you want in terms of distance, climbing or descending on this affordable Italian aristocrat and it’s certainly not just an exercise in budget branding.”
Het bericht Test Colnago Strada SL 105 verscheen eerst op Italiaanse Racefietsen.
IR presenteert de De Rosa van Wimjan van Noortwijk uit Broek in Waterland. Hij rijdt een Idol uit 2014, afgemonteerd met Campagnolo.
“Deze De Rosa is mijn eerste Italiaanse racefiets. Daarvoor heb ik op van alles en nog wat gereden, maar meestal Hollandse merken: Gazelle, RIH, Vittorio (klinkt Italiaans maar is het niet), Giovanni (klinkt ook Italiaans, maar is het ook niet), Presto en Isaac .
De laatst genoemde Isaac Kelvin (Carbon) reed fijn maar door een constructiefout bij de bevestiging van de achterrem kon ik daar niet mee verder.
Italiaanse fietsen vond ik altijd al heel erg mooi maar het was er op een of andere manier nooit van gekomen. Bij mij in de buurt zit een leuke fietsenzaak (Cycleyou) en die zijn dealer van De Rosa; het was dus enigszins logisch dat ik voor De Rosa koos.
De Protos en King waren prijstechnisch te hoog gegrepen en daarom maar voor de Idol gegaan. De typenaam staat mij overigens niet helemaal aan, dat komt denk ik door een bepaald TV-programma.
De onderdelen zijn overgezet vanaf mijn Isaac, dat ging heel gemakkelijk behoudens de zadelpen, deze had een andere diameter. Verder moest er een adapter in het bracket.
Ik heb nu een aantal keren op de fiets gereden. Na even gezocht te hebben naar de juiste instellingen kan ik zeggen dat de Idol heerlijk rijdt: Strak maar toch comfortabel. Ik ben benieuwd naar hoe het in de bergen zal gaan.”
Het bericht Wimjan’s De Rosa verscheen eerst op Italiaanse Racefietsen.
Ik plaatste eerder al een ‘spy shot‘ van de 2015 Zero7. Inmiddels heeft Wilier van de meeste andere modellen ook studiofoto’s vrijgegeven. Je vindt ze hier op een rijtje.
Het bericht Nieuw: Wilier 2015 gamma verscheen eerst op Italiaanse Racefietsen.
In deze weken als de Tour de France in het middelpunt van de belangstelling staat, is doping een terugkerend gespreksonderwerp. Pompeuze bewonderaars, die uit bewondering niks opschreven, voelen zich plots slachtoffer en andere moraalridders roepen ach en foei: het had niet gemogen maar het is toch gebeurd. Ja, dank je de koekoek! Wie de geschiedenis kent, weet dat er een warme band bestaat tussen wonderdokters met wondermiddeltjes en wielrennen. Dat is sowieso het merkwaardige met sport. Wie veronderstelt dat het bij sport gaat om gelijke kansen is op z’n zachtst gezegd naïef. En bovendien een genetisch voordeel mag weer wel, maar is dat dan eerlijk?
Het grote probleem van de pompeuze bewonderaars is dat hun adoratie enige empathie heeft verdrongen; ze voelen zich kennelijk verraden. Hoe lekker moet dat voelen. De titel van zo’n boek van Walsh “Mijn jacht op Lance Armstrong” vind ik ook zo onsmakelijk klinken. Mijn advies aan de bewonderaars is daarom eerst zelf 200 km of meer zo hard mogelijk over wat bergtoppen te fietsen en dan de volgende dag nog een keer. En dan afvragen of je dat die week nog voor een derde keer wil. Mijn advies is om vooral de schrijvende ex-profrenners te lezen. Vooral als ze weleens wat hebben gebruikt. Mijn favoriet is Peter Winnen, die niet alleen zijn eigen worsteling goed beschrijft, maar ook hoe hij regelmatig dubbel van het lachen van de bank valt omdat niemand ook maar iets over de onmogelijke prestaties zegt die hem van een kilometer afstand opvallen.
Maar goed, eerlijk is het niet en het lijkt ook niet erg gezond om te klooien met zakken bloed en naalden op je hotelkamer die je tussen de hamlappen, de kaas en de kliekjes in de koelkast had bewaard. Aan de andere kant je eigen bloed laten terugvloeien in een geneeskundig verantwoorde setting, lijkt dan verstandiger dan het gebruik van “bomba’s” (pure speed) in de jaren vijftig en zestig – Canned Heath (die jongens waren ook niet vies van wat dope) zong later “speed kills” in het lied “Amfetamine Annie”. Tommy Simpson kon het niet navertellen.
En zo is de link met de popmuziek eenvoudig gelegd. Ook hier bewonderaars – ze duiken overal op – die alles mooi vinden zonder enige journalistieke noot te kraken. Maar mag dat eigenlijk wel muziek maken met dope op? Is dat wel eerlijk als iemand strak van de cocaïne de top-40 binnenstormt? Ook dit is niet gezond en ook hier is interessant wat een kopman uit het peloton te melden heeft. Beluister eens “The Needle and the Damage done” van Neil Young.
Echter, het punt is natuurlijk dat best wel veel mensen – dus niet alleen muzikanten en sporters – denken dat ze iets extra’s nodig hebben, een helpend handje. Extra gezonde voeding of een peuk, een glaasje rode wijn of een glas verse jus d’orange, of een shot. Het ene is eng of gassie-bah en het andere is pas eng als er te veel wordt genomen. De oplossing “verbieden” is even simpel als niet effectief. Gedogen is ook geen oplossing. De vraag is ook wat “normaal” is, zowel in de middelen als qua inspanning.
Muzikanten en sporters oefenen en trainen, trainen en oefenen. Degenen die dat volhouden komen dan in aanmerking voor succes. Maar van succes naar meer succes is een harde weg. Zie de documentaire over de eerste Europese toer van de Red Hot Chili Peppers en dan wordt het plots wel duidelijk hoe moeilijk het is om dan niet iets te gaan gebruiken. En het zijn mensen met een zekere tic anders oefenen ze niet zo mal veel. Volgeboekte toerschema’s, slechte accommodaties en kilometers vreten in een busje, daarin schuilt het gevaar. Moe, moe, moe en nog eens moe, en dan nog een keer je kunstje vertonen.
De omstandigheden verbeteren is dus stap één, want veel mensen zien graag muzikale, sportieve en andere kunstjes. Het liefst zo goedkoop mogelijk ook nog, dat is vrijwel niemand vreemd. Maar we moeten ons dan wel realiseren dat de dope geen moreel probleem is, maar een in de praktijk ingebakken risico. En zoals moralisten en bewonderaars nergens problemen oplossen, ook hier niet. “Harm reduction” dus, maar hoe? Dat is de grote vraag.
PS
Wat voor een foto moet je nou bij zo’n stukje zetten? Bij toeval vond ik dit plaatje dat ik wel passend vond. Schone rock en schone koers ontmoeten elkaar bij Eddy Merckx. Awel, deze heren zijn ambassadeurs van de Kanibaal. Vlnr: Bent Van Looy (zanger Das Pop), Ruben Block (zanger Triggerfinger), Vincent Venet (zanger) en Thijs Zonneveld (journalist en ex-wielrenner).
Het bericht Een helpend handje? verscheen eerst op Italiaanse Racefietsen.
IR presenteert de Colnago van Lex Stolk. Het gaat om een Extreme Power frame uit de ploeg Milram, met Shimano afgemonteerd.
“Ziehier het voormalige Colnago Extreme Power Milram frame van Marco Velo uit 2007. Aangezien hij exact even lang is ik kon ik de verleiding niet weerstaan toen ik dit Italiaanse vak- en lakwerk tegenkwam. Lang nagedacht over de opbouw en uiteindelijk voor Shimano gekozen omdat Milram met dat spul reed en het er bovendien twee keer prominent opstaat. Campa erop schroeven lijkt dan nergens naar.
Buiten de groep wel veel Italiaanse spullen: Fulcrum Racing 1, Deda, Selle Italia, Veloflex. De zilvergrijze accenten vond ik wel goed kleuren met het grijs van de Ultegra 11 speed groep en het geeft een tikkie retro gevoel. Rijdt lekker stabiel en voelt zeker met de Deda Pista stuurpen lekker laag en racy zonder oncomfortabel te worden. Een moderne klassieker denk ik zo.”
Het bericht De Colnago van Lex verscheen eerst op Italiaanse Racefietsen.
IR presenteert de Gios van Gerrit Sikma uit Warten. Het gaat om een Alcano afgemonteerd met Campagnolo.
“Ik had al een Gios A90, die ook op deze site staat. Heb deze nieuwe Gios Alcano gekocht in 2014, hij is van bouwjaar 2013. Ik ben opgegroeid met Gios. Mijn vader rijdt nog op een Gios Aerodynamic, afgemonteerd met Campagnolo Super Record.
De fiets rijdt comfortabel dankzij de Campagnolo Bora Ultra wielen. Bij extreme kracht op de pedalen is het frame een beetje nerveus omdat het van aluminium is. In de bochten is de fiets erg strak.”
Het bericht De Gios van Gerrit verscheen eerst op Italiaanse Racefietsen.
IR presenteert de Basso van Frank Aendekerk uit Roermond. Frank rijdt een Laguna met een mix (Campagnolo) afmontage.
Deze Basso heb ik onlangs gekocht bij dealer Peter Fincken in Maasbracht. Peter heeft in het (grijze) verleden mijn racefietsen opgebouwd toen hij nog als mechanieker werkte bij destijds bekende wielerzaak van Jo Geurts in Echt. Na eerst op een Raleigh te zijn begonnen ben ik overgestapt op Italiaanse kaders. Zo heeft hij een aantal Colnago’s, een Rossin, een Alan en een Roger de Vlaeminck (gemaakt bij Colnago) voor me opgebouwd.
Daarna ben ik geswitcht naar een Gazelle AA special. Vervolgens een hele tijd niets meer gedaan en in 2004 het fietsen weer opgepakt. De Gazelle was toch wel wat verouderd en om mezelf moreel wat te versterken heb ik bij een lokale fietsenmaker (inmiddels ter ziele) een nieuwe fiets van het huismerk gekocht. Toen ik de smaak weer echt te pakken kreeg ben ik overgestapt op een paar knalharde Principia’s (o.a. de Evolution en de Ellipse).
Vanwege toenemende rugklachten (versleten wervels en een hernia) deze Denen vervangen door frames van Planet X, type Nanolight High Modulus. Totdat Peter het dealerschap van Basso oppakte en zijn etalage ging verfraaien met deze prachtige frames. Een clubgenoot, die al een Basso Astra had, trakteerde zichzelf onlangs op een Laguna in de kleuren zwart/wit. In de folder en op intranet is maar half te zien hoe mooi dat frame is, namelijk van blinkend zwart overgaand naar matzwart. Dus even bij Peter in Maasbracht gaan kijken en toen zag ik daar de Laguna in Italia kleuren en was nagenoeg verkocht.
Hoewel ook de zwart/rode versie (ook met een blinkende voorkant overgaand naar matzwart) mij erg bekoorlijk leek, toch uiteindelijk bij de eerste keuze gebleven. Maar welke maat..? Ik ben zelf 1.88 en heb overwegend op frames in de maten 59, 60 en 61 cm gereden. Die laatste maat nog in de tijd van stalen frames, met een extra lange zadelpen voor die tijd.
Basso heeft wel een 61 maar geen 60 of 59, wel een 58. Veel gekeken naar de geometrie en vergeleken met andere frames. En veel overlegd met Peter die nog even een 61er binnenhaalde om te bekijken hoe het er allemaal cosmetisch uit zou zien. De Nanolight van Planet X was ook 58 center top, maar wel een XL. En aangezien het beter is om toch maar een ietwat kleiner in plaats van een ietwat groter frame te hebben, en vanwege mijn rugproblemen toch maar gekozen voor een kortere zit, dus een 58-er. Een PlanetX is inmiddels verkocht, de andere staat nog op Marktplaats.
Inmiddels al wat ritjes gemaakt na een vuurdoop in de Duitse Eiffel. En onlangs ben ik met een aantal clubgenoten van Fietsclub Parkzicht uit Roermond naar de Dolomieten geweest met deze Italiaanse schone. Ik heb de juiste zit nog niet helemaal gevonden, vandaar dat de voorvork nog niet helemaal is afgezaagd. Ik zit meer rechtop en wat korter en dat moet nog wennen.
Bij het klimmen merkte ik dat ik me steeds meer naar achteren duwde en te weinig ruimte had, vooral met de handen op het stuur. Het dalen ging super want de Laguna stuurt zo scherp als een scheermes. Wellicht door het massieve balhoofd en daarnaast is iedere trap raak door het flinke bracket. Dus even naar het land van herkomst geweest want deze Basso wordt nog in Italië gemaakt, niet in het Verre Oosten en dat is echt waar…
Deze Italiaanse schone is voorzien van alle onderdelen die op een van de Nanolights zaten en die Peter heeft omgebouwd. Vanwege de kleurstelling heb aan de achterkant witte buitenkabels en aan de voorkant zwarte. En dus ook een zwart stuurlint (nu nog van Deda, maar daar komt natuurlijk een lintje van Basso op).
Het bericht De Basso van Frank verscheen eerst op Italiaanse Racefietsen.
Campagnolo onthulde onlangs haar nieuwe 11 speed mechanische groepen voor 2015. Ook uiterlijk zijn die flink onder handen genomen.
Belangrijkste nieuwigheden en verbeteringen aan de 2015 Super Record, Record en Chorus groepen:
Campagnolo = het nieuwe Shimano?
Dan nog even over het nieuwe ontwerp van de vierarmige cranks: ik vind het geen verbetering. Het design is veel minder slank (lomp dus) dan dat van de huidige Campa 11 speed groepen. Het lijkt erg op het ontwerp van de recente Dura Ace groepen van Shimano en die heb ik nooit mooi gevonden.
Persoonlijk ben ik blij dat ik nog net een nieuwe ‘oude’ Record groep op mijn Gios heb kunnen zetten. Het blijft een kwestie van smaak natuurlijk. Benieuwd hoe jullie hier tegenaan kijken.
Het bericht 2015 Campagnolo 11 speed groepen verscheen eerst op Italiaanse Racefietsen.
Bianchi presenteerde onlangs haar nieuwe fietsen en meldde dat er twee nieuwe modellen aankomen: een nieuwe crosser en een tijdritfiets genaamd ‘Aquila CV’. Van die laatste hieronder de eerste afbeelding. 
Bianchi schijnt te proberen de 2015 Bianchi Aquila CV (waarbij die afkorting hoogstwaarschijnlijk staat voor Countervail, zoals bij de Infinito), mee te laten rijden bij Team Belkin, in de komende Tour de France tijdrit van aanstaande zaterdag (20e etappe). Goed uitkijken dus of we ‘m daar al kunnen spotten. De nieuwe crosser is genaamd ‘Zolder’ en deze heeft een carbon frame. Verdere details, specs en beelden van beide nieuwe fietsen zijn nog niet bekend. Wordt ongetwijfeld vervolgd!
Het bericht Eerste foto 2015 Bianchi Aquila CV verscheen eerst op Italiaanse Racefietsen.
In de week van 23 tot 27 juni was de fietsstad bij uitstek, het Noorditaliaanse Bormio, heel even het middelpunt van de wereld. Want 106 fietsers uit heel Nederland waren daar bijeen om voor het goede doel de gevreesde Stelvio te beklimmen. Het goede doel was drieledig: de CliniClowns, de stichting Jayden en de Pim Foundation, alle drie bedoeld voor zieke kinderen. En die drie stichtingen konden na afloop van de tocht door de sponsoring van de deelnemers profiteren; de opbrengst werd op de feestelijke vrijdagavond bekend gemaakt; maar liefst 102.119,69 euro (!) ging naar deze drie goede doelen, fenominaal.
Uw columnist was de gehele week aanwezig als mecanicien, trainer, chauffeur, drankuitdeler, fourageur, masseur, fotograaf en niet op het laatst als supporter van vriendin Alice en de rest of the bunch. Gezegd moet; de organisatie was perfect. Het was dan wel niet in ons land op de TV, Ton en Pieter c.s. hadden de zaken goed voor elkaar. Tevoren waren er enkele bijeenkomsten en trainingen in het land geweest. En allemaal in hetzelde fraaie shirt, dat spreekt.
Tja en dan die Stelvio. Een vriendelijk lijkende geraffineerde lobbes met van de Bormio-kant 39 haarspelden, onoverzichtelijke tunneltjes, een symphatiek middenstuk, de uiterst steile finale en een hoogte van maar effe 2757 meter, 7,0 procent gemiddeld met een stukkie van 9,5 procent als steilste, oef! Een lange taaie rakker, een van de zwaarste beklimmingen in de wielersport (!) vooral als men ook bedenkt dat voor deze gelegenheid het deelnemersveld bestond uit vogels van velerlei pluimage, jong en ouder, goed en weinig getraind, dames en heren ook. In mei van dit jaar lag er nog drie meter sneeuw, echt waar, en denk ook nog maar eens aan de Giro-etappe van 27 mei, bar en boos, staken? neutraliseren? Nee toch maar doorgaan. Die Stelvio, met de hoogste pinautomaat van Europa!
De enthousiaste groep ging vooraf aan de Stelvio dan ook nog maar even voor de zekerheid trainen. Op woensdag de wondermooie maar ook heftige Gavia van 2621 meter met onder de top het Lago Bianco en op donderdag de Cancano van 1890 meter naar de twee kasteeltorens, smakelijke aperitiefjes. Maar prima weer, weinig wind, geen of klein beetje regen, veel panache en echt fietsplezier, het was een grote familie. En werkelijk de fraaiste fietsen ter wereld, je kwam als liefhebber – en dat ben ik – ogen te kort om alle karretjes te zien. Van Cinelli tot Cipollini, van Colnago tot Chesini, van Ciöcc tot Casati en dan ook nog in alle mogelijke smaakvolle kleurencombinaties.
En toen kwam vrijdag de 27e, D-day; de massale aanval op de Stelvio. Om half acht verzamelen op het intieme plein van Bormio, de pastoor sprak zijn zegen uit, en weg waren ze. De motoragent voorop.
Het zou voor sommigen een zeer lange dag worden. En voor andere een leuke training. Alice en onze buurman Arno en zijn zoon van de camping, eerst nog zij aan zij, later ging ze als een locomoto naar de middenmoot, want goed geoefend met haar personal trainer (Ardennen!). Er mocht een enkele keer gestopt worden voor een naantje en een slok. Maar dan; klimmen, puffen, foeteren, eten, drinken, schakelen, trappen, lachen en huilen maar weer. Iedereen haalde het ruim binnen de tijd, jong en ouder, goed en weinig getraind, dames en heren ook. Plus allemaal een fraaie dikke vetzilveren medaille als zeer welverdiende beloning!
-
En, oh ja, de Tour. Niet alles van gezien – wel de cols – want weer in het buitenland zonder goede ontvangst. Maar omdat Nibali al in het begin de trui had en Froome en Contador naar huis moesten fietsten en de dappere Valverde op de momenten supreme net tegenviel, tja, wat moet ik er dan nog van zeggen. Het was voor mij nooit spannend. Maar daar werd door de kenners op de vele praatprogramma’s o.a. ene basketbalspecialist op TV, anders over gedacht. Zo zie je maar! Overigens: op hetzelfde moment dat Kittel in Parijs nog eens verwoestend uithaalde voor zijn vierde, gleed Pieter Weening van Orica als winnaar over de streep van de 87e Giro della Toscane over 195 km. van Empoli naar Arezzo. Dan bent u weer helemaal bij. Ciao!
-
Het bericht De Stelvio zelf verscheen eerst op Italiaanse Racefietsen.
Afgelopen week was uw redacteur van dienst ziek. Deze afbeelding hielp hem er weer een beetje bovenop. Enjoy deze zomerse actiefoto van miss augustus 2014!
Geen nood: je vindt ze allemaal in de rubriek Belle Donne op IR!
Het bericht Miss augustus 2014 verscheen eerst op Italiaanse Racefietsen.
Stond de editie van vorig jaar in het teken van Gios Torino, dit jaar is het thema van Stalen Ros België Campagnolo. Zet het in je agenda!
‘t Kuipke in Gent
Voor de liefhebbers van de mooie (vintage) Italiaanse componenten van Campagnolo is er weer genoeg te zien. Heb je zin in een dagje rondsnuffelen of ben je nog op zoek naar dat ontbrekende onderdeel voor je restauratieproject dan kun je dus op zondag 2 november terecht in ‘t Kuipke in Gent voor Stalen Ros België 2014.
Wil je de sfeer nu vast opsnuiven? Neem dan eens een kijkje hier, hier of hier.
Het bericht Stalen Ros België 2014 in teken van Campa verscheen eerst op Italiaanse Racefietsen.
De ronde van Spanje staat weer voor de deur! In samenwerking met Scorito organiseert IR ook dit jaar weer de IR Vuelta poule. Je kunt gratis meedoen!
We hebben de Tour nog maar net achter de rug of het is alweer tijd voor de ronde van Spanje. En net als bij de Tour kun jeook nu dus weer meespelen met een leuke poule van IR en Scorito. Of jij met de eer gaat strijken moeten we natuurlijk nog gaan zien, maar ik zet in ieder geval nog even de winnaars van de IR Tour poule op een rijtje, want dat hebben ze wel verdiend:
De drie deelnemers die het beste uit de bus kwamen bij die Tour poule waren de spelers Wout Damoiseaux (WDZ) op de eerste plaats, Annie Moet (Annie voor Bob) op de tweede plaats en Theo Wielen (TheoWielen) op de derde plaats. Van harte gefeliciteerd met deze knappe prestatie!
Heb je ook zin om met de IR Vuelta poule mee te spelen? Je kunt gratis deelnemen. De uitgebreide speluitleg vind je op de website van Scorito.
Je team van 16 tot 20 renners moet 5 minuten voor de start van de eerste etappe compleet zijn. Dat is zaterdag 23 augustus om 19:04 uur. Doe je dit niet, dan kun je niet meer meespelen!
Je bent van harte welkom om mee te spelen en te laten zien hoe groot jouw wielerkennis is.
-
(Wat!? Geen prijs? Nee inderdaad, geen prijs. Bij IR geldt: Meedoen Is Belangrijker Dan Winnen (#mibdw). Wij spelen om het spel en niet om de knikkers!)
Het bericht Doe mee met de IR Vuelta poule! verscheen eerst op Italiaanse Racefietsen.
IR presenteert de Kuota van Yvan Gielens uit het Belgische Buggenhout. Het gaat om een Kharma afgemonteerd met SRAM Red groep.
“Ik heb de fiets zelf nieuw aangekocht in maart 2011. Hij was standaard afgemonteerd met een Shimano 105 groep. In December 2011 heb ik een upgrade gedaan naar de SRAM Red groep.
Ben enorm tevreden met deze fiets. De positie is goed, geen rugpijn bij langere afstanden. Ik ben 1,91m en zou bijna durven zeggen dat de geometrie van mijn fiets exact voor mij is gemaakt. Perfect! Ik ben eerder een explosief fietser, op korte krachtige hellingen, zodat de agressiviteit van de fiets goed naar boven komt, afhankelijk van de wielen die gemonteerd zijn.
De fiets geeft een ‘wauw’ effect bij andere collega fietsers. En ondanks dat ik enkele jaren geleden begonnen was met mountainbiken en dat toch mijn grootste passie was, moet ik toegeven dat ik nu meer en meer deze fiets van stal haal. Onlangs nog de Stelvio (07-07-2014) gereden en de tevredenheid is nogmaals gebleken.
Ik durf nu al zeggen dat mijn volgende fiets terug een Kuota is, maar overweeg dan een elektronisch groep. Ik wacht tot SRAM hiermee naar buiten komt.”
Het bericht De Kuota van Yvan verscheen eerst op Italiaanse Racefietsen.
Frits van der Scheer biedt zijn in nieuwstaat verkerende Pinarello FP Team aan in de rubriek Tweedehands. Vraagprijs 1.950 euro.
In totaal slechts 7 trips gereden met een totale afstand van 138 km! Gekocht eind februari bij de Vos met het idee om mijn jeugdhobby weer actief op te pakken. Echter tot de conclusie gekomen dat mijn voorkeur nu meer uitgaat naar mountainbiken met mijn gezin.
Aanschafprijs incl. pedalen en fietscomputer €2.460, adviesprijs €3.995 (excl. fietscomputer en pedalen). Een prachtige aanbieding voor een echte (Italiaanse) racefietsliefhebber: een prachtige, zo goed als nieuwe Pinarello FP team voor slechts €1.950 met maar 138 km op de teller!
Neem contact op met de verkoper:
Frits van der Scheer
070 201 3782
e-mail: fjvdscheer@gmail.com of manonteng@hotmail.com
Deze advertentie staat ook op marktplaats:
http://link.marktplaats.nl/m836096711
Het bericht Te koop: Pinarello FP Team | 61 cm verscheen eerst op Italiaanse Racefietsen.
IR presenteert de Guerciotti van Theo Walburg. Het gaat om een voor hem zeer dierbare Unico1, afgemonteerd met SRAM.
“Als je iemand verliest is er na het grote verdriet de herinnering, de foto’s, een plek waar je heen kan gaan. Maar ik wilde meer, iets tastbaars. Toen las ik een verhaal, via YouTube, over Diego Murari. Een jonge vent getroffen door een vreselijke ziekte, hij besloot om iets na te laten. Guerciotti gaf hem het podium om een reeks van frames en kledingstukken te ontwerpen.
Toen ik dit frame in Italië zag staan wist ik het. Dit frame, de Unico1, wilde ik hebben om mijn verlies altijd bij mij te hebben. Omdat dit voor mij alles zegt: uniek en nummer 1, want dat was en is zij voor mij nog steeds”.
Het bericht De Guerciotti van Theo verscheen eerst op Italiaanse Racefietsen.
IR lezer ‘Odyseus3′ stuurt zo nu en dan fraai historisch beeldmateriaal aan IR door. Dit keer een afbeelding van Bartali op zijn Legnano, uit 1948.
Het is een hobby van ‘Odyseus3′ (echte naam bekend bij de redactie) om oude wielertijdschriften en sportkranten op rommelmarkten op de kop te tikken. Hij scant deze vervolgens in op hoge resolutie en maakt de digitale bestanden toegankelijk voor het publiek op zijn website www.cyclingpassions.eu. Daar vind je ondertussen een ware schat aan dit soort materiaal.
Naast de scans van But et CLUB uit 1948 – waar je hierboven de cover van ziet – is er een tijdje geleden ook een fraaie Miroir Sport special over Fausto Coppi aan toegevoegd, uit januari 1960, naar aanleiding van zijn plotselinge overlijden:
Eerder besteedde ik op IR al aandacht aan scans van Coppi in een Tourspecial van 1952 uit Le Miroir des Sports en uit dezelfde publicatie scans van Bartali uit de Tour van 1938. Fraai lees- en kijkvoer voor de echte liefhebber!
Het bericht Mooi oud beeldmateriaal verscheen eerst op Italiaanse Racefietsen.
Sinds 1928 werd de Ronde van Polen 71 keer verreden en daarbij 51 maal door een Poolse renner gewonnen. Voor mij is dan de grote vraag of onze oude racefietsen daaraan ooit nog een bijdrage hebben geleverd. Het verhaal gaat zo.
In het voorjaar 1976 waren vriend L. en ik gestopt met onze opleiding en hadden alle tijd van de wereld. Tijd die we besteden aan lezen, muziek, uitgaan, filosoferen en wat losse baantjes onder andere om een racefiets te kunnen kopen. De racefiets was in die periode plotseling erg populair geworden bij de jeugd, zoals thans de hipsters de oude racefietsen van hun vader in gebruik hebben genomen. De invoering van de helmplicht van voor bromfietsers in 1975 zal hier eerder aan hebben bijgedragen dan de overwinning van Joop Zoetemelk in de Waalse Pijl.
Via een aanbieding van een lokale garagehouder kwam ik in het bezit van een oranjebruinige, merkloze racefiets met een Simplex-derailleur. Een aanschaf waarmee ik erg blij was. En toen kon er gereden worden. Van een duidelijk trainingsprogramma was geen sprake en ook wielerkleding was toen niet aan ons besteed – we knipten gewoon de pijpen van een oude spijkerbroek af. Met enkele vrienden toerden we rond Deventer, waar het landschap mooi en afwisselend is. Deze opmerking uiteraard ter ondersteuning van de lokale VVV, die ik warm hart toedraag.
In deze periode ontwikkelden mijn vriend L. en ik het plan voor een fietstocht door Polen. Het land was communistisch en lag in die tijd ver weggeborgen achter het IJzeren Gordijn. Polen was als vakantieland niet erg in zwang, zogezegd. Beetje bij beetje werd informatie ingewonnen, de ANWB had een kampeergidsje voor het Oost-Europa en ook kon een wat vage kaart van Polen op de kop worden getikt. Het werd ons duidelijk. Polen was inderaad een zeer geschikt land voor een fietsvakantie met voldoende kampeermogelijkheden, maar was alleen nog niet door de grote massa’s ontdekt. En kampeerders hoefden maar de helft van het verplicht om te wisselen bedrag om te wisselen.
Het trainingsprogramma werd gestart. Om het klimmen in de benen te krijgen reden we ’s avonds van Deventer naar topje van de Holterberg en terug (en dan een ijsje) en in het weekeinde richting Eerbeek of Achterhoek. Voor het benodigde geld poetsten we de machines in een aluminiumfabriek weer glimmend schoon. De enige barrière die toen nog restte, was de Deutsche Demokratische Republik, omdat het niet toegestaan was het land per fiets te passeren. En daarom stuurden we de fietsen vooruit per trein.
En daar stonden we dan in Poznan met onze fietstassen op het station. Bij een eerste aanblik – oeps, westerlingen – ging het bagageloket dicht. Op een of andere manier kwamen we toch op een camping terecht en in de kantine ontmoeten we een groepje Poolse leeftijdgenoten. Ze maakten ons duidelijk dat we kapitalisten waren, al maakten we ons zelf enige zorgen of we wel genoeg geld bij ons hadden. Verder werd het een gezellige avond met bigos en bier, en ook zouden ze de volgende dag helpen de fietsen los te krijgen. En inderdaad, de volgende dag kregen we met de hulp van twee cola drinkende Poolse meisjes onze fietsen weer in bezit.
Om een lang verhaal kort te maken. Voor een fietsvakantie bleek Polen een ideaal land. Mooie klimmetjes, veel lange hellingen, dalen, vals en gewoon plat en prima plekken om te kamperen. Weinig auto’s, want de Polski Fiat was een schaars bezit voor de partijkaders. We reden van Poznan viaWroclaw en Krakow naar Warschau. Een schitterende route waarvan eigenlijk alleen het laatste stukje in de Ronde is opgenomen, snap ik dus niets van. En vaak een gastvrije ontvangst en veel leuke ontmoetingen. Soms onderweg nog een lokale wielrenner, al dan niet onder invloed van enige vodkaatjes. En overal heerlijke kersen, want iemand had ooit besloten om langs alle Poolse wegen kersenbomen te plaatsen.
Alleen toen we weer thuis waren bleek er toch nog een nadeel: onze fietsen hadden we per trein verstuurd maar zouden nooit aankomen. Nu waren ze niet meer in perfecte staat, maar kennelijk toch mooi genoeg in een land waar schaarste troef en kapitalistische spullen populair waren. Thans is Polen lid van de EU en Michal Kwiatkowski en Rafal Maja hebben het communisme niet meer gekend. Sinds enige jaren maken vriend L. en ik weer maandelijks een mooie tocht. Dan denken we altijd even aan onze oude fietsen en vragen ons af of er ooit een Poolse kampioen op onze fietsen is begonnen. Dat zouden we wel een mooie gedachte vinden.
PS
De enige Nederlander die ooit de Ronde van Polen won was Pieter Weening in 2013.
Het bericht De Ronde van Polen verscheen eerst op Italiaanse Racefietsen.
IR presenteert de Bianchi van Frank uit Purmerend. Frank rijdt een Intenso van dit jaar, afgemonteerd met Shimano 105.
“Ik ben sinds een aantal weken de trotse eigenaar van mijn allereerste racefiets. Het is een Bianchi Intenso model 2014. Het is een volledig carbon fiets in zwart/wit met celeste accenten. De fiets is nog helemaal zoals ik hem gekocht heb, dus met de 105 Shimano en de Fulcrum Racing Sport wielen. Remhoeven, zadel- en stuurpen en stuur zelf zijn van Reparto Corse (huismerk Bianchi). Het zadel is een San Marco.
Bij het uitzoeken van een racefiets ben ik gewoon gevallen voor het prachtige ontwerp van de Bianchi. De Intenso staat bekend om zijn comfort wat goed aansluit bij mijn rijstijl. In de toekomst wil ik nog een zwart zadel en zwart stuurlint monteren, omdat ik dit persoonlijk mooier vind staan. Ook de remhoeven wil ik binnenkort gaan vervangen, aangezien deze op dit moment de zwakste schakel zijn. Er zullen ook nieuwe wielen komen als het zover is.”
Het bericht De Bianchi van Frank verscheen eerst op Italiaanse Racefietsen.
