Begin oktober werd L’Eroica verreden, de ‘fietsrallye’ in Toscane voor klassieke, stalen racefietsen ouder dan 25 jaar. IR lezer Wybe van der Velde was er voor de derde achtereenvolgende keer bij en stuurde een kort verslag van dit Italiaanse fietsevenement.
![L'Eroica 2014 | Wybe van der Velde @ Italiaanse Racefietsen]()
![L'Eroica 2014 | Wybe van der Velde @ Italiaanse Racefietsen]()
![L'Eroica 2014 | Wybe van der Velde @ Italiaanse Racefietsen]()
![L'Eroica 2014 | Wybe van der Velde @ Italiaanse Racefietsen]()
“Zondag 5 oktober was het weer zover: Gaiole in Chianti, een prachtig plaatsje in de buurt van Siena, Toscane, was weer gastheer (gastvrouw?) voor de jaarlijks Eroica, de 17e alweer.
Het is een toertocht voor racefietsen van minimaal 25 jaar oud, die de volgende kenmerken moeten hebben: een stalen frame, remleidingen buitenom, versnellingshandels op de framebuis en toeclips.
Onder de mooist denkbare condities kon men van start gaan voor 38, 75, 135 of 205km, de laatste categorie startend vanaf 05.00u met een verplichte lamp. Voor de liefhebber van klassieke Italiaanse fietsen is de rit een natte droom: een keur aan Italiaanse fietsmerken wordt van stal gehaald en het is een waar feest dit circus rond te zien rijden.
De fietsers zelf zijn gekleed in meestal wollen wielertruitjes van bekende en onbekende fietsclubs, de zgn. Gruppo Sportivo (GS) of Gruppo Ciclisto (GC). Daar zijn er duizenden van in Italie, omdat ieder zichzelf respecterend dorp een eigen, meestal gesponsorde, fietsclub heeft. Ikzelf rijd in een shirt van Pontemammolo, een club uit Rome nabij het gelijkgenaamde metrostation aldaar.
Na de afgelopen edities met mijn kinderen te hebben gereden, was dit keer mijn vrouw aan de beurt, die vorige keren als rijdende ravitailleringspost had gefungeerd. Aangezien mijn Bianchi 748 is verkocht en mijn huidige Pinarello Treviso uit 1990 te nieuw is voor dit werk, had ik nog een oude Giant Superlight uit 1981 staan voor mezelf en een Benotto dames-tourfiets voor mijn betere helft. Toegegeven, een Giant is nou niet de beste keus in dit land, maar hij voldeed aan alle eisen, dus…
Mijn vrouw trok veel bekijks, gekleed in een Sophia Loren-achtige bloemetjesjurk met op haar bagagedrager een mandje met snijplankje, worst, prei, rode pepers en radijsjes.
Zo startten wij voor de kortste afstand, de 38km. Voordat u hard gaat lachen: ook dit vergt nog een behoorlijke inspanning. Heuvel op, heuvel af, de helft ervan onverhard en soms zo steil dat doorslippen van het achterwiel het gevolg is en lopen dus de enige optie.
Via prachtige vergezichten en dito kastelen kwamen wij aan bij een ravitailleringspost en wel op de Italiaanse manier: rode wijn, stokbrood in olijfolie, prosciutto en heerlijke pruimentaart, opgediend door lieve Italiaanse mama’s. Met een paar glaasjes wijn bleek het ineens een stuk beter te gaan en waren de afdalingen op onverhard duidelijk een stuk minder gevaarlijk en na een paar uurtjes kwamen we weer in de buurt van Gaiole in Chianti, de start- en finishplaats.
Aangezien de laatste 6km vals plat omhoog gaan en de fut er bij mijn vrouw een beetje uit was, vormde het mandje achterop haar fiets een welkom aangrijpingspunt om haar de heuvel op te helpen duwen en gezamenlijk bereikten we de finish in het centrum in een soort elfstedentocht-achtige sfeer: honderden Italianen staan achter dranghekken alle fietsers aan te moedigen en ik voelde even de aanvechting om in het rijtje van de 205km te gaan staan in plaats van de 38km, maar het bleef gelukkig bij de gedachte.
Vervolgens smaakte de rode wijn met crostini op het terras van de plaatselijke bar overheerlijk, tussen de duizenden geparkeerde Italiaanse klassieke beauties. Volgend jaar zeker weer, dat staat vast!”
Meer informatie
Het bericht Verslag L’Eroica 2014 verscheen eerst op Italiaanse Racefietsen.
