Ja en toen gingen vader en zoon eens naar de Bike Motion en dan weet u het wel. Ik (de vader) kwam solo uit Tilburg en wist niet eens waar de Jaarbeurs was, maar gelukkig zaten er twee jonge mannen in de trein die het over fietsen hadden (meeluisteren) met allebei precies hetzelfde blauwe jack aan, dus toen de gele slang in Utrecht was gearriveerd spoorslags (!) achter die twee jongemannen aan, naar beneden die giga-trap af, oversteken en ja hoor daar was de Jaarbeurs en daar was de hoofdredacteur van dit spannende blog + tevens zoon, met baard en T-shirt.
Ja en dat was me een evenement zeg! Alle hallen vol met (Italiaanse) fietsen, Guido kent bijna iedereen, maakt een praatje, scoort een prijslijst (zie elders op deze site), we eten een broodje bal, drinken in het zogenaamde Belgische kaffee een slap Nederbrabants Bavariaatje, laten ons stapels folders in de handen stoppen, want je weet maar nooit. Het was, eerlijk gezegd, best wel een leuk evenement, bovendien hadden we gratis toegang via tickets van de De Rosa importeur, ook al weer zo’n vriendelijke man met bril die ons hartelijk verwelkomde. Want je weet maar nooit.
Enfin wij aan het rondlopen. Ik natuurlijk linea recta naar Colnago. Ook daar weer een vriendelijke man in een pak. Ja meneer, zegt-ie, hier staat me wat he? En wat voor fiets hebt u zelf ? Ik zeg een Colnago Asso, met een blijde glimlach om de mond. “Die is zeker al tien jaar oud “, zegt de Colnago-man met een meewarige glimlach, “kijkt u dan maar eens goed rond hier”. Dus ik kijk rond en ook naar de prijskaartjes. Ja en dat is schrikken! Ik heb vroeger meerdere malen een tweedehands auto moeten aanschaffen, maar die kwam niet vaak boven de 2000 euro (omgerekend naar gulden) uit. OK, wel effe geleden. Maar de prijzen van fietsen tegenwoordig! Het zal wel, maar het is wel handel zeg!
OK we lopen verder. Guido schiet nog een aantal standhouders aan, maar ik blijf ineens steken bij een klein standje, slecht verlicht. Er staat maar één fiets op de bok, maar wel een mooie. Het is de stand van Mario Falcetti. Hij fabriceert samen met zijn vrouw Sofia, zijn broer Antonio, zoon Andrea en neef Felice op zeer beperkte schaal zeer exclusieve fietsen, zo exclusief, dat er maar één op de E-motion-beurs kan staan. “Het tweede exemplaar is nog in de maak “, zegt Mario bescheiden, een kleine oude man met grote bril en een alpinopet. Het kleine fabriekje, zegt hij, bij ons in de achtertuin, heeft een open vuur voor het smeden, gelast wordt er niet (dit alles in gebroken Engels), er wordt met de hand gelakt, alles wel Campagnolo zoals het hoort. Als ik het woord Shimano laat vallen, wordt Mario Falcetti lijkbleek, wankelt, begint te hoesten en moet spontaan overgeven. Dit alles in die kleine slecht verlichte stand, in een hoekje, niemand heeft het gezien.
Ik mag – voorzichtig zoals bij een vrouw – de fiets aanraken. Mario kijkt scherp toe of ik niet iets beschadig. Het gaat hier om de Altobelli Rosso-fiets, uitsluitend met de hand gemaakt door Mario, Sofia, Antonio, Andrea en Felice (zeg maar, zegt iedereen, zeg maar een familiebedrijf) in het zeer kleine plaatsje Cavenga Domo (12 inwoners en vier honden) , iets ten noordoosten van Rome, in de kleine ook weer slecht verlichte werkplaats. Mario verzocht mij het adres niet te publiceren, anders wordt het te druk en veel minder exclusief. Deze fiets, zegt Mario, achter zijn hand, voldoet in geen enkel geval aan de UCI-norm, want weegt maar, en nu temperde hij zijn stem nog verder, deze fiets weegt maar twee kilo, zes ons en 90 gram. En terwijl hij dat zegt maakt hij het fluistergebaar op de lippen en kijkt angstig om zich heen of er zich geen leden van de UCI in de nabijheid bevinden. Twee kilo en zes ons, roep ik iets te hard. Ssstt, sist Mario, niet zo hard, silencio! Het geheim van deze fiets, zegt de oude baas, zit ‘m in het besparen van gewicht, het zogenaamde schaven. Zo is het frame geheel en al vervaardigd van antracietcomposiet met nitraat, een uiterst geheim procede, heeft de fiets maar een stuurbocht, geen remmen, geen pedalen en hebben de beide wielen van bloemkoolstof maar één spaak. Het zadel is vervangen door een banaan.
Enfin. Ik kon het niet laten. Ik bestel het eerste exemplaar van de Altobelli Rosso van twee kilo, zes ons en 90 gram. Hij kost maar 22 duizend euro. En wordt met de post thuisbezorgd. Komen nog wel portokosten bij natuurlijk. Als dat geen E-motion is! (PS : Guido weet hier niets van. Ik verras hem op de training in het voorjaar. Niet over praten!)
Het bericht (E)-motion verscheen eerst op Italiaanse Racefietsen.